چقدر کنار این پنچره نشسته ام و هیچ وقت تو نفهمیدی

دست هایم را مشغول نوشتن کرده ام تا تو لرزش آنها را نبینی

تا تو نفهمی دلم از نگاهت هم می لرزد

شانه بالا می اندازی که نمی شود

و من می گوییم حالا حالا  ها دوستت دارم

تو صدایت را بلند تر می کنی می گویی: چه گفتی؟

می گوییم: من که حرف نزدم من تنها نوشتم

و از تو واژه ها معطر شده اند

و دستانم برکت نامت را گرفتند

و باز معصومانه می خندی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

[+] نوشته شده توسط امید در 16:37 | نظر بدهید |